Als je in één woord zou moeten zeggen waar duurzame inzetbaarheid van afhangt, dan is dat liefde. In dit geval de liefde van een werkgever voor zijn medewerkers. Dat klinkt misschien verrassend, maar na de uitleg van Nauta besef je dat dit volkomen logisch is.
Ze legt tijdens haar lezing in de masterclass uit: "In het dagelijks leven zijn veel mensen graag bereid om een ander te helpen. Denk bijvoorbeeld aan iemand de weg wijzen. Pro-sociaal gedrag noemen we dat. In principe geven mensen dus graag. Maar in werkomgevingen worden we ook heel vaak 'matchers'. Dan willen we evenveel terug voor wat we gegeven hebben. En dat is precies waar het misgaat."
Drie basisbehoeften
Dat mensen privé graag andere mensen helpen, komt omdat we allemaal behoefte hebben aan verbinding. Samen met de behoefte aan autonomie en competentie, zijn dat de drie basisbehoeftes van mensen die je bijvoorbeeld ziet terugkeren in het aangaan van vriendschappen. Op de werkvloer komt het helaas maar al te vaak voor dat er geen ruimte is voor deze drie basisbehoeftes. Met als gevolg zeer treurige werkrelaties.
Zo moeten buschauffeurs letterlijk strijden om hun plaspauzes, en zijn er callcenters waar mensen een zogenaamde plasketting mee moeten nemen om naar het toilet te mogen, zodat de bezetting optimaal blijft. "Dat zijn typische voorbeelden van een gebrek aan autonomie, opgelegd door de werkgever. Het gevolg daarvan is dat ook werknemers zich heel rigide gaan opstellen, door bijvoorbeeld jarenlang iedere seconde aan overwerk bij te houden."
Lossere werkrelaties
Wat het vervullen van de basisbehoefte van verbinding ook lastig maakt, is het gegeven dat werkrelaties steeds losser worden. Daarvan getuigen onder meer de steeds grotere aantallen zzp'ers en mensen met tijdelijke contracten. Nog maar circa 60% van de mensen heeft tegenwoordig een vaste baan, terwijl ze zich juist graag verbonden voelen.
Lees verder in de SRAadviseur
SRAadviseur december 2018
Benieuwd naar andere artikelen uit de SRAadviseur?
Lees hier de gehele SRAadviseur